Z informacji na grawerunku wiemy, że hutniczo szklankę powlekał i wydmuchał pomocnik majstra C. Wolff (z rodu szlifierza Ignatza Wolffa) 8 lutego 1850 r. Szklanka była wytworzona samodzielnie powlekaniem i wydmuchiwaniem jako końcowy sprawdzian jego umiejętności hutniczych. Wolff pracował nadal na tym stanowisku, lecz dodatkowo dokształcał się jako uczeń na samodzielnego hutnika szkła, czyli majstra. Po trzech latach takiego praktycznego dokształcania mógł przystąpić do egzaminu końcowego. Opisywana szklanka została oceniona jako dobrej jakości wyrób hutniczy przez miejscowy zespół kwalifikacyjny, w którego skład wchodził najstarszy, wysoko kwalifikowany hutnik szkła oraz właściciel huty. Carl Wolff uzyskał świadectwo–patent na majstra hutnika szkła 8 lutego 1850 r.
Z ziemi i ognia – wywiad z Michałem Puszczyńskim
Odnalezione Graale Marcina Zielińskiego
Fredrik Nielsen. Abstrakcyjny ekspresjonista
Henryk Lula. Ceramika. Sztuka materii
Stefan Sadowski – Czarodziej szkła. Wspomnienie
Master class. Zdobienie ceramiki przy użyciu barwionych mas lejnych
Inspirowany naturą materiał ceramiczny odbijający do 99,6% promieniowania słonecznego
Wrocławski serwis królewski
Jak stać się kolekcjonerem porcelany, a nie jej zbieraczem? Poradnik dla początkujących kolekcjonerów. Cz. 2
Wypalanie ceramiki w edukacji artystycznej
