Tradycja wyrobu nowożytnych kamei sięga lat 80. XVIII w., kiedy
w Czechach zaczęto przeprowadzać pierwsze eksperymenty technologiczne
z portretami w szkle. Jednak najwcześniejsze udokumentowane
przykłady pochodzą z końca tego stulecia, a następne
z ok. 1800 r. z Francji. W tym czasie zainteresowanie techniką
cameo-incrustation rozwijało się także po drugiej stronie kanału
La Manche, dlatego trudno jest określić stopień wzajemnych inspiracji
między wytwórcami. W Anglii do wzrostu zainteresowania
antycznymi kameami i ich współczesnymi wersjami przyczynił się
James Tassie (1735–1799), szkocki grawer i modeler, współpracownik
dr Henry’ego Quina (1717–1791) oraz ceramika Josiaha
Wedgwooda (1730–1795). Tassie drogą eksperymentów opracował
skomplikowaną technikę wyrobu kamei: od sporządzenia woskowego
projektu, przez negatywową formę w siarce, po relief wykonany
ze szklanej pasty. Tassie wykonywał również pozytywowe
portrety kameowe z czerwonej siarki. Kamee Tassiego wykonane
z białego szkła nie były zamknięte w bańce szklanej, w przeciwieństwie
do późniejszych właściwych sulphides.
Wystawa prac Andy Munkevicy w Centrum Dziedzictwa Szkła w Krośnie
I Festiwal Szkła Artystycznego – Toruń 2022 Sto twarzy szkła
Filigran, czyli wenecka sztuka tkania szkła
Wyniki analiz dotyczących zasadności wprowadzenia systemu kaucyjnego dla jednorazowych butelek szklanych w Polsce
Chemia budowlana w zielonym świecie
Biomateriały – nowe wyzwania, nowe rozwiązania
Polimeryzacja indukowana fotochemicznie w przyrostowych metodach formowania elementów ceramicznych
Plastyczne odkształcenie w ceramice Si3N4. Fikcja czy rzeczywistość?
Puchar z pokrywą – unikatowa ozdoba stołu ze Szklarskiej Poręby
Fulvio Bianconi – innowator i wizjoner szkła
