Zapraszam do lektury trzeciego już zeszytu wydanego przez nową redakcję. Chcemy docierać do szerokiego kręgu osób zainteresowanych technologią wytwarzania i przetwarzania szkła i ceramiki oraz zaspokajać głód wiedzy w tej dziedzinie.
Na świecie znikają papierowe wersje periodyków. My jednak chcielibyśmy tę formę publikacji utrzymać. Zapach druku, delikatny szelest przewracanych kartek, gładki w dotyku papier wzmagają przecież przyjemność lektury. Nauka w naszym piśmie jest bardzo ważna. Pragniemy promować ją w miejscach pozornie dla niej nieprzyjaznych. Osoby zwabione sztuką, historią, przemysłem rzemiosłem, początkowo być może prześlizną się po skomplikowanych tematach, ale za którymś razem zaciekawią się i wejdą w tajemniczy świat specjalistycznych rozważań, a to może stać się dla nich początkiem całkiem nowej drogi życiowej.
Proponujemy formę prowokującą naukowców do dyskusji nie tylko w swoim gronie, ale z szeroką rzeszą czytelników, którzy są świadomi lub dopiero sobie uświadomią, że ceramika i szkło są wszędzie. Przecież mieszkamy w domach z cegły, z oknami ze szkła, ścianami wyłożonymi płytkami szklano-ceramicznymi, jemy i pijemy z naczyń spiekanych, korzystamy z ceramicznych lub szklanych umywalek, przygotowujemy obiad na ceramicznych blatach, produkty kroimy ceramicznymi nożami… Dzięki materiałom wysokospiekanym uzyskaliśmy mikroprocesory, które są podstawą każdego komputera. A protetyka? Coraz częściej spieki trafiają do naszego ciała, wiernie naśladując naturę. Okładzinami ceramicznymi izolujemy statki kosmiczne itp. itd.
Wszechobecność materiałów wysokospiekanych jest tak ogromna, że często nie zdajemy sobie sprawy, jak duży wpływ mają one na nasze życie. I o tym właśnie chcielibyśmy Państwu w naszym piśmie przypominać.
Zapraszam do lektury trzeciego już zeszytu wydanego przez nową redakcję. Chcemy docierać do szerokiego kręgu osób zainteresowanych technologią wytwarzania i przetwarzania szkła i ceramiki oraz zaspokajać głód wiedzy w tej dziedzinie.
Na świecie znikają papierowe wersje periodyków. My jednak chcielibyśmy tę formę publikacji utrzymać. Zapach druku, delikatny szelest przewracanych kartek, gładki w dotyku papier wzmagają przecież przyjemność lektury. Nauka w naszym piśmie jest bardzo ważna. Pragniemy promować ją w miejscach pozornie dla niej nieprzyjaznych. Osoby zwabione sztuką, historią, przemysłem rzemiosłem, początkowo być może prześlizną się po skomplikowanych tematach, ale za którymś razem zaciekawią się i wejdą w tajemniczy świat specjalistycznych rozważań, a to może stać się dla nich początkiem całkiem nowej drogi życiowej.
Proponujemy formę prowokującą naukowców do dyskusji nie tylko w swoim gronie, ale z szeroką rzeszą czytelników, którzy są świadomi lub dopiero sobie uświadomią, że ceramika i szkło są wszędzie. Przecież mieszkamy w domach z cegły, z oknami ze szkła, ścianami wyłożonymi płytkami szklano-ceramicznymi, jemy i pijemy z naczyń spiekanych, korzystamy z ceramicznych lub szklanych umywalek, przygotowujemy obiad na ceramicznych blatach, produkty kroimy ceramicznymi nożami… Dzięki materiałom wysokospiekanym uzyskaliśmy mikroprocesory, które są podstawą każdego komputera. A protetyka? Coraz częściej spieki trafi ają do naszego ciała, wiernie naśladując naturę. Okładzinami ceramicznymi izolujemy statki kosmiczne itp. itd.
Wszechobecność materiałów wysokospiekanych jest tak ogromna, że często nie zdajemy sobie sprawy, jak duży wpływ mają one na nasze życie. I o tym właśnie chcielibyśmy Państwu w naszym piśmie przypominać.
Chcielibyśmy, by to nasze redakcyjne okno stało się prawdziwym oknem na świat dla wszystkich naszych Czytelników. By było przez nie widać nie tylko Służewiec Przemysłowy, ale i najdalsze zakątki naszej planety.
Dobraliśmy się w pewnym sensie przypadkowo, lecz intuicyjnie. Połączyła nas uporczywa chęć tworzenia czegoś nowego – dowodem na to jest ponad czterdzieści (!) wersji przygotowanego przez nas pierwszego zeszytu „Szkła i Ceramiki”. Ważny okazał się nie tylko temat, ale i sposób jego przedstawienia przez tekst, fotografię aż do najdrobniejszego przecinka. Jesteśmy różni, jak tylko różni mogą być ludzie. W tej różności znajdujemy siłę wspólnego działania.
W trakcie naszych ożywionych debat redaktorka graficzna pije wodę niegazowaną, sekretarz redakcji zieloną herbatę, redaktor prowadząca herbatę różaną, a redaktor naczelny, jak przystało na jego stanowisko, pije wszystko powyższe plus kawę. Kawą delektuje się raz dziennie, zawsze o tej samej porze. To podobno nawyk, który narzucił mu z początkiem lat 80. XX w. pewien siedemdziesięcioletni mistrz budowlany mówiąc:
— 11.00! Niech pan zaparzy nam kawę.
— Ale, ja nie piję kawy… Mam po niej trzęsawkę.
— Ja też, ale od dzisiaj będziemy pijać i omawiać przy niej grafik aktualnych prac.
Tak więc, Drogi Czytelniku, zapraszamy do naszej redakcji na trzecim piętrze budynku A w Instytucie Ceramiki i Materiałów Budowlanych. Jesteśmy do Twojej dyspozycji w pokoju 311 we wtorki i piątki, w godz. 10-14. Możemy dyskutować nad niejednym tematem, by w rezultacie trafił on na łamy „Szkła i Ceramiki”. A oprócz wymienionych wcześniej używek możemy ugościć Cię jeszcze herbatą jaśminową czy imbirową, by w wymyślnych azjatyckich smakach doszukiwać się wspólnie smaczku szkła i ceramiki.
Zygmunt Supel, mój nauczyciel, który ukończył Wydział Szkła i Ceramiki na Akademii Górniczo-Hutniczej, w latach 80. mawiał, że gdyby ceramicy nawiązywali częściej współpracę ze szklarzami, mogłoby powstać więcej nowatorskich rozwiązań.
Kiedy zaproponowano mi stanowisko redaktora naczelnego „Szkła i Ceramiki”, zastanawiałem się, czy jako ceramik będę dobrze reprezentował również środowisko szklarzy. Wróciłem do myśli mojego nauczyciela i doszedłem do wniosku, że nadarzyła się znakomita okazja, by Jego teorię zastosować w praktyce redakcyjnej. W piśmie umieściłem takie działy jak: sztuka, nauka, historia, przemysł, rzemiosło oraz ludzie i miejsca. Założyłem, że w ten sposób można uporządkować treści z kręgu zainteresowań obu dziedzin. Chciałbym, żebyśmy zarażali się wzajemnie swoimi pasjami, dzielili doświadczeniem, informowali o istotnych wydarzeniach i wspólnie poszukiwali innowacyjnych rozwiązań.
Specjalistyczne artykuły naukowe są dla przeciętnego czytelnika trudne w odbiorze. Fachowe określenia z każdej dziedziny owszem ułatwiają porozumienie w gronie specjalistów, ale są niezrozumiałe dla szerszego grona, a wiedzę można przecież przekazywać w prostszy sposób i prostszym językiem. Możemy razem szukać tej prostoty, a wtedy grono zainteresowanych szkłem i ceramiką na pewno wzrośnie.
Mam nadzieję, że współistnienie szklarzy i ceramików w naszym czasopiśmie zmiękczy trochę sztywny język nauki, chropowaty – rzemiosła, wyniosły – sztuki i w aurze zrozumiałych opowieści uchyli drzwi do świata wiedzy ciągle rodzącym się nowym talentom. Proszę o cierpliwość i pomoc w tworzeniu tej naszej wszechnicy wysokich temperatur.
Dziękuję tym, którzy:
– tworzyli czasopismo przez 78 lat,
– zaufali mi, proponując stanowisko redaktora naczelnego,
– podjęli się ze mną niełatwej roli przeobrażania czasopisma,
– bez namysłu podejmują współpracę z pismem.
Dziękuję Wszystkim serdecznie.
Zygmunt Supel, mój nauczyciel, który ukończył Wydział Szkła i Ceramiki na Akademii Górniczo-Hutniczej, w latach 80. mawiał, że gdyby ceramicy nawiązywali częściej współpracę ze szklarzami, mogłoby powstać więcej nowatorskich rozwiązań.
Kiedy zaproponowano mi stanowisko redaktora naczelnego „Szkła i Ceramiki”, zastanawiałem się, czy jako ceramik będę dobrze reprezentował również środowisko szklarzy. Wróciłem do myśli mojego nauczyciela i doszedłem do wniosku, że nadarzyła się znakomita okazja, by Jego teorię zastosować w praktyce redakcyjnej. W piśmie umieściłem takie działy jak: sztuka, nauka, historia, przemysł, rzemiosło oraz ludzie i miejsca. Założyłem, że w ten sposób można uporządkować treści z kręgu zainteresowań obu dziedzin. Chciałbym, żebyśmy zarażali się wzajemnie swoimi pasjami, dzielili doświadczeniem, informowali o istotnych wydarzeniach i wspólnie poszukiwali innowacyjnych rozwiązań.
Specjalistyczne artykuły naukowe są dla przeciętnego czytelnika trudne w odbiorze. Fachowe określenia z każdej dziedziny owszem ułatwiają porozumienie w gronie specjalistów, ale są niezrozumiałe dla szerszego grona, a wiedzę można przecież przekazywać w prostszy sposób i prostszym językiem. Możemy razem szukać tej prostoty, a wtedy grono zainteresowanych szkłem i ceramiką na pewno wzrośnie.
Mam nadzieję, że współistnienie szklarzy i ceramików w naszym czasopiśmie zmiękczy trochę sztywny język nauki, chropowaty – rzemiosła, wyniosły – sztuki i w aurze zrozumiałych opowieści uchyli drzwi do świata wiedzy ciągle rodzącym się nowym talentom. Proszę o cierpliwość i pomoc w tworzeniu tej naszej wszechnicy wysokich temperatur.
Dziękuję tym, którzy:
– tworzyli czasopismo przez 78 lat,
– zaufali mi, proponując stanowisko redaktora naczelnego,
– podjęli się ze mną niełatwej roli przeobrażania czasopisma,
– bez namysłu podejmują współpracę z pismem.
Dziękuję Wszystkim serdecznie.
Newsletter