Huty szkła, podobnie jak filmy, mają swoje gwiazdy oraz bohaterów drugiego planu. Ci pierwsi to projektanci i artyści, a drudzy to najczęściej bezimienni hutnicy pracujący na ich sukces. Bez wiedzy, doświadczenia i umiejętności rzemieślników zapewne nie powstałyby podziwiane i poszukiwane obiekty sygnowane „nazwiskami”, ale i odwrotnie – bez pomocy projektantów nawet najzdolniejszy rzemieślnik nie mógłby rozwinąć swoich umiejętności i nie miałby szansy wznieść się na poziom artystyczny otwierający bramy galerii czy muzeów. Szczęśliwe spotkanie artysty z rzemieślnikiem miało miejsce przed laty w nieistniejącej już dziś Hucie Szkła „Sudety” w Szczytnej. To historia iście filmowa: młody i zdolny kugler zostaje dostrzeżony przez mistrzów – jednym z nich był Zbigniew Horbowy – by następnie pod ich skrzydłami rozwinąć wrodzony talent i stać się grawerem, a w kolejnej odsłonie, artystą.

Według pesymistów już niedługo słowo „kryzys” ma zacząć się pojawiać w kontekście szkła i ceramiki. Czarny scenariusz zakłada nie tylko wzrost cen, ale także ograniczenie produkcji. Rosnące ceny energii, przerwane łańcuchy dostaw surowców, kurczące się zasoby piasku kwarcowego i wody sprawią, że produkty szklane i ceramiczne staną się dobrami luksusowymi dostępnymi tylko dla wybranych. To jutro, bo pojutrze niechybnie zostanie zabroniona każda nieekologiczna produkcja, a potem także używanie przedmiotów szklanych i ceramicznych.

Choć ogrodnicy, pszczelarze i drogowcy zapewne będą mieli inne zdanie, my uważamy, że tegoroczna wiosna była wyjątkowo udana i przyszła we właściwym momencie. Zaczęła się z przytupem dwiema kwietniowymi aukcjami Desy Unicum, na których sprzedało się ponad sto obiektów szklanych i ceramicznych. W sumie nie ma się czemu dziwić – magia nazwisk wybitnych twórców, takich jak Kiziński, Horbowy, Zuber, Kiczura, działa. Polskie szkło artystyczne i użytkowe z lat 60., 70., i 80.